 Wysłany: Nie 22:10, 15 Cze 2008 Temat postu: |
|
Jak się posłucha tego razem z "To wychowanie" T.LOVE to się nabiera narodowego doła 
Kolejna niesamowita i ponadczasowa piosenka Jacka (subiektywnie oczywiście hihi). Edelman napisał, że granica między faszyzmem a patriotyzmem jest bardzo płynna i trudna do odnalezienia. Kaczmarski jednak pokazuje, że można być patriotą starającym się obiektywnie podchodzić do życia: Opowieść pewnego emigranta - Nie bój się, nie zabraknie. To krajowa czysta. Ja, widzisz, przed wojną byłem komunista, Bo ja chciałem być kimś, bo ja byłem Żyd, A jak Żyd nie był kimś, to ten Żyd był nikt. Może stąd dla świata tyle z nas pożytku, Że bankierom i skrzypkom nie mówią - ty żydku! Ja bankierem nie byłem, ani wirtuozem, Wojnę w Rosji przeżyłem, oswoiłem się z mrozem I na własnych nogach przekroczyłem Bug Razem z Armią Czerwoną, jako politruk. Ja byłem jak Mojżesz, niosłem prawa nowe, Na których się miało oprzeć odbudowę. A potem mnie - lojalnego komunistę Przekwalifikowali na manikiurzystę. Ja kocham Mozarta, Bóg - to dla mnie Bach, A tam, gdzie pracowałem - tylko krew i strach. Spałem dobrze, przez ścianę słysząc ludzkie krzyki A usnąć nie mogłem przy dźwiękach muzyki. W następstwie Października tak zwanych Wydarzeń Już nie byłem w Urzędzie, byłem dziennikarzem. Ja znałem języki, nie mnie uczyć jak Pisać wprost, to co łatwiej można pisać wspak. Wtedy myśl się zrodziła - niechcący być może, Żem się z krajem tym związał - jak mogłem najgorzej. Za te hańby zasługi - Warszawa czy Kraków - Gomułka nam powiedział: Polska dla Polaków. Już nie dla przybłędów Pospolita Rzecz - Wiesław jak faraon popędził nas precz. I szli profesorowie, uczeni, pisarze, Pracownicy Urzędu, szli i dziennikarze. W Tel-Awiwie właśnie, zza rogu, z rozpędu Wpadłem na byłego kolegę z Urzędu, I pod Ścianę Płaczu iść mi było wstyd - Czy ja komunista, czy Polak, czy Żyd? Nie umiałem jak on, chwały czerpać teraz, Z tego, że się z bankruta robi bohatera. Wyjechałem. Przeniosłem się tutaj, do Stanów. Mówią: czym jest komunizm - ucz Amerykanów. Powiedz im co wiesz, co na sumieniu masz, A odkupisz grzechy i odzyskasz twarz. A ja przecież nie umiem nawet ująć w słowa Jak wygląda to, com - niszcząc - budował. I tak sam sobie zgotowałem zgubę: Meloman - nie skrzypek, nie bankier - a ubek, Oficer polityczny - nie russkij gieroj. Ani Syjonista, ani też i goj! Jak ja powiem Jehowie - Za mną, Jahwe stań Z tą Polską związanym pępowiną hańb. Jak ja powiem Jehowie - Za mną, Jahwe stań Z tą Polską związanym pępowiną hańb. |
|
| Wysłany: Pią 1:36, 13 Cze 2008 Temat postu: |
|
| http://www.youtube.com/watch?v=4gqpgPhr28o | |
| Wysłany: Śro 19:35, 26 Mar 2008 Temat postu: Kaczmarski, Gintrowski, Łapiński |
|
| Piosenki Jacka i Przemka zawsze mnie dobijają jak mam dobry humor, podnoszą gdy psioczę na Polskę i przywalają swoją charyzmą.
Jackowi jak to z jednostkami wybitnymi bywa wiele można zarzucić ale to typowe dla ludzi będącymi legendami już za życia... Dzisiaj mi się szwęda po głowie cusik takiego: Nie jestem piękny, a przyciągam wzrok, Cieszy mnie wstręt w tworzących mnie spojrzeniach; Sprytu nauczył mnie ułomny krok, Co krok normalny w powód wstydu zmienia. Wiem, że nawiedzam przyzwoite sny; Bóg mnie spartaczył, jam wyrzut sumnienia; Dlatego wpełzam w dostojne zgromadzenia, Gdzie racją bytu jest bezkarne - my! A ja na złość im - nie należę I tak beze mnie - o mnie - gra. Jednego nikt mi nie odbierze: Ja jestem ja, ja, ja. W karczmie tak siadam, by mnie widzieć mógł Każdy najzdrowszy obżartuch i pijak; To, co mi Bóg dał zmiast zwykłych nóg Wokół półmiska bezwstydnie owijam. Tym co mam w miejsce rąk, odpędzam psy Węszące łatwy łup w chromego strawie I traci nastrój biesiadników gawiedź, Co śpiewa przy mnie swoje śmieszne - my! Bo ja na złość im - nie należę... Mam pod Ratuszem stałe miejsce, gdzie Swój tors niezwykły wystawiam na pokaz: Pomnik wyjątku, drżę z rozkoszy, że Żadnego z radnych nie przepuszczę oka. Gdy się dębowe już zatrzasną drzwi, By przebieg obrad skryć przed losem plebsu Wiem, że zdołałem troche nastrój zepsuć Tym, co tak godnie mówią, myśląc - my! Bo ja na złość im - nie należę... W farze na najświetlistszą włażę z ław Gdzie przed ołtarzem tęcza lśni z witraży, By, kiedy wierni proszą - Boże zbaw! - Móc mu pokazać, co z mej zrobił twarzy. Więc patrzą na mnie, chociaż kapłan grzmi Żeśmy jedynie niepoprawnym stadem, Bom namacalnym przecież jest przykładem, Że jest nieprawdą ich chóralne - my! Bo ja na złość im - nie należę... Nie jestem sam. Odmiennych nas jest w bród! Wciąż otorbionych wstrętem i respektem. Bóg dał z kalectwem pokusę nam - i głód, By się związać w pokręconych sektę. Partia Potworków! Rząd zatrutej krwi! Ach, cóż za ulga - unormalnić skazy! Nakaz szacunku, a nie gest odrazy, Wystarczy - ja! ja! ja! - zmienić w - my! Nie, nie chcę wpływać i należeć! I tak beze mnie - o mnie - gra. Jednego nikt mi nie odbierze: Ja jestem Ja! Ja! Ja! |
|